H μάχη κατά της κερδοσκοπίας

Ο φόρος Τόμπιν είναι ένας φόρος στις αγοραπωλησίες συναλλάγματος σε παγκόσμιο επίπεδο και με βάση ένα ενιαίο ποσοστό.

Οι κινήσεις βραχυπρόθεσμων κεφαλαίων αντιπροσωπεύουν σχεδόν το 95% των συνολικών κινήσεων κεφαλαίου. Επομένως, η επιβολή ενός πολύ χαμηλού ποσοστού, π.χ. 1%, θ’ απέδιδε ετήσια έσοδα τουλάχιστον 100 δις δολ. τα οποία θα μπορούσαν να διατεθούν για την καταπολέμηση της φτώχιας, τη προώθηση κοινωνικών προγραμμάτων κ.λπ. Παράλληλα θα περιορίζονταν δραστικά οι βραχυπρόθεσμες κερδοσκοπικές μετακινήσεις του κεφαλαίου.

Ποιοί είναι όμως αυτοί που δεν επιθυμούν την επιβολή του φόρου Τόμπιν;

Είναι αυτοί που στο όνομα μιας υπερεθνικής ρευστότητας που δεν θα ελεγχόταν από τις εθνικές κυβερνήσεις, άνοιξαν τις αγορές κεφαλαίου με την αγορά των Ευρωδολαρίων που κατόπιν θεσμοποιήθηκε και αποτελεί αυτό που σήμερα ονομάζουμε νεοφιλελεύθερη παγκοσμιοποίηση.

Είναι αυτοί που μεταλαμπάδευσαν την στρατηγική αποτυχία τους, σε επίπεδο επιλογών και τακτικής σε ότι αφορά την οικονομία και την ανάπτυξη, στις αρτηρίες των δημόσιων οικονομικών των εθνικών κυβερνήσεων.

Στα κράτη δηλαδή που κινήθηκαν αστραπιαία και έσωσαν με τα λεφτά των κρατικών προϋπολογισμών, τα λεφτά δηλαδή του απλού λαού, το τραπεζικό σύστημα και διάφορους αναξιοπαθούντες του επιχειρείν από την καταστροφή.

Ποιοί είναι δηλαδή οι περίφημοι αυτοί κερδοσκόποι;

Οι περισσότερες συναλλαγές σε συνάλλαγμα γίνονται από τις 100 μεγαλύτερες εμπορικές τράπεζες και τράπεζες επενδύσεων. Μόνο οι 10 μεγαλύτερες από αυτές ελέγχουν το 52% της χρηματαγοράς και περιλαμβάνουν ονόματα όπως Citibank/Salomon, Chase Manhattan, Goldman Sachs, Bank of America, JP Morgan, Merill Lynch (Αμερικανικές) και Deutche Bank, HSBC, ABN Amro (Ευρωπαϊκές). Οι τράπεζες αυτές ενεργούν με βάση το δικό τους κίνητρο κέρδους αλλά και αυτό των πελατών τους που περιλαμβάνουν μεγάλους επενδυτές, ασφαλιστικές εταιρείες και συνταξιοδοτικά ταμεία.

Αυτή είναι και η υπερεθνική ελίτ που δεν θέλει τον φόρο Τόμπιν. Απλώς τον απορρίπτει σαν θέμα αρχής στην επιβολή κάθε ελέγχου στην κίνηση κεφαλαίων. Έτσι, αρνείται να παραδεχτεί την παταγώδη αποτυχία της σε επίπεδο πολιτικής σκέψης, χαρακτηριστικό γνώρισμα άλλωστε όλων των ηλίθιων και άρα επικίνδυνων ανθρώπων.

Το ερώτημα όμως είναι, τί κάνουν οι ηγέτες που κρατούν το μέλλον της ανθρωπότητας στα χέρια τους. Γιατί δεν προσπαθούν να ανατρέψουν αυτή τη κατάσταση;