ΑΝΑΓΚΑ Δ΄ΟΥΔΕ ΘΕΟΙ ΜΑΧΟΝΤΑΙ

Το ισχυρότερο μέσο επιβολής είναι η ανάγκη, διότι η ανάγκη κυριαρχεί πάνω σε όλα. Η ανάγκη όμως για επιβίωση δημιουργεί τέχνες ή τρόπους επιβίωσης. ΑΝΑΓΚΑ ΚΑΙ ΟΙ ΘΕΟΙ ΠΕΙΘΟΝΤΑΙ όπως ανέφερε χαρακτηριστικά ο Πιττακός από τη Μυτιλήνη.

Σήμερα, με την ψήφιση από την Ελληνική Βουλή της Συμφωνίας Δημοσιονομικών Στόχων και Διαρθρωτικών Μεταρρυθμίσεων, επισημοποιείται και τυπικά  ο γενναίος περιορισμός για μια ακόμα φορά του πραγματικού εισοδήματος όλων των Ελλήνων.

Γεγονός που ενώ φαίνεται να αφορά τουλάχιστον σε επίπεδο ρητορικής, τη προσπάθεια της χώρας να επιτύχει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 3.5% του ΑΕΠ - ώστε το χρέος να συνεχίζει να χαρακτηρίζεται βιώσιμο - έχει ως αποτέλεσμα να αφαιρείται ξανά ρευστότητα από τη πραγματική οικονομία.  

Αν αυτό συνδυαστεί και με την παρατήρηση πως η κατάσταση του χρηματοπιστωτικού συστήματος δεν έχει βελτιωθεί, δεδομένου πως τα κόκκινα δάνεια αγγίζουν πλέον το ύψος των καταθέσεων, είναι πολύ πιθανό η ελληνική οικονομία να συνεχίσει να παραμένει και στο κοντινό μέλλον εγκλωβισμένη στη λιτότητα.

Συνεπώς, αν θέλουμε να μην επιβεβαιωθεί αυτή η τόσο απαισιόδοξη πρόβλεψη, τόσο στην Ευρώπη όσο και στην Ελλάδα, πρέπει να δοθεί επιτέλους έμφαση στις επενδύσεις, με στόχο την οικονομική ανάπτυξη. Είναι άλλωστε ο μόνος τρόπος εξόδου από το φαύλο κύκλο της ύφεσης.

Κανείς δεν πρέπει να ξεχνά πως η κρίση είναι προϊόν κυρίως της ανάληψης υπερβολικού ρίσκου στον ιδιωτικό τομέα και της μεταφοράς του χρέους που προέκυψε, στις πλάτες των φορολογουμένων πολιτών.

Η κρατική παρέμβαση όμως, δεν μπορεί  και δεν πρέπει να εξαντλείται στα προγράμματα περικοπών και λιτότητας. Μέσα από ένα αποκεντρωμένο δίκτυο δημόσιων φορέων, μπορεί να αναδειχθεί ο ρόλος της κρατικής παρέμβασης στο πεδίο της επιχειρηματικότητας, με στόχο τη δημιουργία και τη διαμόρφωση νέων αγορών.

Τεχνολογίες όπως το Διαδίκτυο, το GPS, η νανοτεχνολογία, είναι προϊόντα της κρατικής παρέμβασης στη ιδιωτική οικονομία. Ακόμα και στην αγορά του φαρμάκου, οι πραγματικές καινοτομίες μέσω των οποίων ασκείται σήμερα επιχειρηματική δραστηριότητα από τη βιομηχανία, είναι προϊόν κρατικής έρευνας.

Άρα, για την υπέρβαση της κρίσης, η ανάγκη αρμονικής συνεργασίας του ιδιωτικού με τον δημόσιο τομέα, είναι επιτακτική. Αυτό που χρειάζεται η Ελλάδα, είναι μια κυβέρνηση που θα έχει τις προϋποθέσεις να υπηρετήσει αυτή τη στρατηγική.

Υπό αυτό το πρίσμα και λαμβάνοντας υπόψη πως προϋπόθεση για την επιτυχία μιας εθνικής στρατηγικής είναι η πολιτική, κοινωνική και οικονομική σταθερότητα, το ζήτημα της αλλαγής του εκλογικού νόμου είναι μείζον.

Με γνώμονα πως η δημοκρατία είναι το θεσμικό πλαίσιο μέσα στο οποίο η πλειοψηφία των πολιτών επιθυμεί να κινείται το πολιτικό μας σύστημα, είναι απολύτως απαραίτητο να γνωρίζουν όλοι πριν από τις επόμενες εκλογές, πως σκοπεύουν να κινηθούν τα κόμματα μετεκλογικά.

Ως εκ’ τούτου, η πρόταση το μπόνους των 50 εδρών να μοιράζεται αναλογικά στα κόμματα που προεκλογικά θα αναγγείλουν ότι σκοπεύουν να συνεργαστούν, έχει αναμφίβολα λογική βάση.

Τα κόμματα μπορούν να παρουσιάσουν προεκλογικά τα κυβερνητικά τους προγράμματα, να επισημανθούν τα σημεία σύγκλισης και να γίνουν εγκαίρως γνωστές στους εκλογείς οι πιθανές μετεκλογικές συνεργασίες, ώστε να μην προκύψουν ξανά στο μέλλον  πολιτικές τερατογεννήσεις, σαν αυτή που παρακολουθούμε να διοικεί σήμερα τη χώρα μας.

Πιθανή λ.χ. συνεργασία της φιλελεύθερης δεξιάς με την κεντροαριστερά (φιλελεύθερη αριστερά), προϋποθέτει μια προγραμματική προεκλογική σύγκλιση, έχοντας ως βάση τη θέση, πως ο ιδιωτικός και ο δημόσιος τομέας οφείλουν να συμβιώσουν και να συνεργαστούν, χάριν της οικονομικής ανάκαμψης και επέκτασης, προς όφελος της κοινωνίας.