H Τέχνη της Απώλειας.

By Elisabeth Bishop,

Πια δεν μ’ ενδιαφέρει να συντηρώ μια πολυάριθμη βιβλιοθήκη - (ματαιότης ματαιοτήτων) - μήτε συλλέγω πέτρες, μποτίλιες κάδρα, αναπτήρες, πένες, φτερά – έτσι τα λέγαν όταν ήμουν παιδί τα άπιαστα και λαχταριστά στυλό μελάνης Parker και Mont Blanc – ούτε χρειάζομαι ένα ευρύχωρο σαλόνι για να γράφω καταφύγιο από τους θορύβους του δρόμου και τους θορύβους μέσα μου...

Η εξορία κι οι αρίφνητές της απώλειες με κάναν γενναιόδωρη. Δωρίζω ό,τι δεν έχω – λεφτά, ποιήματα, οργασμούς – έμεινα να αιωρούμαι – πλοίο χαμένο στο πέλαγο – με τις ρίζες στον άνεμοόπως ένα γαρύφαλλο δίχως κορμό πού να πιαστεί. 

Η εξορία κι οι αρίφνητές της απώλειες με κάναν γενναιόδωρη. Δωρίζω ό,τι δεν έχω -λεφτά, ποιήματα, οργασμούς - μου άφησε τις ρίζες στον άνεμοσαν νεύρα καταδικασμένου. Γυμνωμένη, φτωχή, κυρία του χρόνου μου. Κι ούτε με κείνον πάλι φείδομαι θα’ ταν γελοίο να προσπαθώ να διοικήσω ένα μεγάλον άγνωστο...