ΑΝΤΙ ΝΕΚΡΟΛΟΓΙΑΣ

Σε ανύποπτο χρόνο, ο πρώην Πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης, είχε διατυπώσει δημόσια την πικρία του, για τον τρόπο που οι Έλληνες δημοσιογράφοι παρουσίαζαν την σχέση του με τον συνιδρυτή και φυσικό ηγέτη του ΠΑΣΟΚ, Ανδρέα Παπανδρέου:

«Οι πολιτικοί σχολιαστές προτιμούν να προβάλλουν τις συγκρούσεις μας, την απόσταση που μας χωρίζει στη ζωή και στην πολιτική, τις διαφορετικές συμπεριφορές μας.

Παραβλέπουν όμως - σκοπίμως ίσως - τα πολλά κοινά μας σημεία:

Την αντίσταση στη χούντα, τους αγώνες για την ίδρυση και την ανάπτυξη του ΠαΣοΚ, την αντιπαράθεση με τη Δεξιά, τη συνεργασία μας για μια αποτελεσματική διακυβέρνηση της χώρας.

Η πορείας μας, είχε επίσης και πολλά κοινά στοιχεία σε προσωπικό επίπεδο:

Οι σπουδές στα οικονομικά, η πολύχρονη παραμονή στο εξωτερικό, η πανεπιστημιακή σταδιοδρομία, η επιστημονική εργασία που διαμόρφωσε έναν αναλυτικό και κριτικό τρόπο σκέψης, η επίγνωση των προβλημάτων της χώρας, η επαφή μας με τη μαρξιστική και σοσιαλιστική σκέψη και, βέβαια, η κοινή μας πεποίθηση ότι η κοινωνική αλλαγή, απαιτεί συνεχείς πολιτικές παρεμβάσεις και όχι απλώς τη διαχείριση μιας δεδομένης υπάρχουσας κατάστασης.

Με τον Ανδρέα, παρά τις όποιες τριβές, διατηρούσαμε πάντα μεταξύ μας μια σταθερή σχέση. Στο τέλος των κρίσεων, υπήρχε πάντα μια αμοιβαία εκτίμηση...».

Αυτά αναφέρει μεταξύ άλλων, ο ίδιος ο Κώστας Σημίτης, στο βιβλίο «Δρόμοι Ζωής», καταθέτοντας μια προσωπική μαρτυρία, ως πολιτική αυτοβιογραφία, για την πορεία της χώρας από τη γερμανική Κατοχή, τον Εμφύλιο Πόλεμο, την καχεκτική δημοκρατία και τη στρατιωτική δικτατορία, μέχρι τη μεταπολίτευση και την εδραίωση της δημοκρατίας...

Η απώλεια του Κώστα Σημίτη, έρχεται σε μια εποχή που η πολιτική σκηνή κυριαρχείται, σε παγκόσμιο επίπεδο, από πρόσωπα που ξεχειλίζουν αλαζονεία και έναν έκδηλο μανιχαϊστικό λαϊκισμό, δημιουργώντας το έδαφος για την ανάδειξη ακραίων πολιτικών μορφωμάτων και αυταρχικών πολιτικών προσωπικοτήτων, των οποίων οι ιδέες και οι αξίες, δύσκολα μπορεί να πει κανείς ότι συμβαδίζουν με τις βασικές αρχές της δημοκρατίας, της αλληλεγγύης, της ειρήνης και του σοσιαλισμού.

Η έλλειψη στιβαρής και ικανής πολιτικής ηγεσίας είναι έκδηλη, όχι μόνο στην Ευρώπη, αλλά και στις ΗΠΑ, με αποτέλεσμα οι πολίτες διαιρεμένοι, να παρουσιάζονται επιρρεπείς στις όποιες μορφές δημαγωγίας και προπαγάνδας, λειτουργώντας εν' τέλει κυρίως με γνώμονα τις δικές τους ωφελιμιστικές ανάγκες, σε βάρος πολλές φορές του Εθνικού και συλλογικού συμφέροντος.

Η απώλεια του τελευταίου ηγέτη της Δημοκρατικής παράταξης, έρχεται να υπενθυμίσει προς κάθε κατεύθυνση, πως η ιστορία έχει αποδείξει ότι οι αναποτελεσματικοί ηγέτες, αποτελούν κίνδυνο για την κοινωνική συνοχή, καθώς αποφεύγοντας την ανάληψη ευθύνης, επιδιώκουν στην καλύτερη των περιπτώσεων, την εξυπηρέτηση προσωπικών και κομματικών συμφερόντων.

Η απώλεια του Κώστα Σημίτη έρχεται να υπογραμμίσει, την αδήριτη ανάγκη για την ύπαρξη ηγετικών προσωπικοτήτων, οι οποίες θα χαρακτηρίζονται από ακεραιότητα και ικανότητα, δύο στοιχεία ηγεσίας απαραίτητα για να δράσει κάποιος προς όφελος του κράτους που κυβερνά, θέτοντας παράλληλα υψηλούς στόχους, οι οποίοι αφενός θα λειτουργούν υπέρ των εθνικών συμφερόντων, αφετέρου θα επιδιώκουν την προώθηση και την εμπέδωση του συλλογικού συμφέροντος, της ειρήνης και της δημοκρατίας.

Ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο Κώστας Σημίτης, αναμφίβολα υπήρξαν οι ηγέτες που σημάδεψαν τη πορεία της Δημοκρατικής παράταξης στην Ελλάδα, τη περίοδο της μεταπολίτευσης.

Κλείνοντας, αν θα θέλαμε να επισημάνουμε ένα σημείο διαφοροποίησης στη πολιτική που εφάρμοσαν, αυτό επικεντρώνεται κυρίως στο εξής:

Προσέγγισαν με διαφορετικό τρόπο και είχαν διαφορετικές απόψεις για ορισμένους κεντρικούς Εθνικούς στόχους, διότι:

Ο Ανδρέας Παπανδρέου διατηρούσε μια αμερικανοκεντρική πολιτική οπτική! Κύριος πόλος της παγκόσμιας ανάπτυξης ήταν οι ΗΠΑ.

Η ευρωπαϊκή ενοποίηση είχε γι’ αυτόν μόνο οικονομική διάσταση, δεν της απέδιδε σχεδόν καμία πολιτική σημασία.

Αντίθετα, ο Κώστας Σημίτης θεωρούσε ότι η συμμετοχή της Ελλάδας στη διαμόρφωση της ενοποιητικής πορείας της Ε.Ε., θα ενίσχυε τις δυνάμεις της σύγκλισης και θα δημιουργούσε νέες ευκαιρίες ανάπτυξης για τη χώρα, εφόσον επιδιώκαμε συστηματικά την εκπλήρωση των στόχων μας.

Η επιφυλακτικότητα του Ανδρέα απέναντι στην ευρωπαϊκή ενοποιητική προσπάθεια, οι ενδοιασμοί του, η αποστασιοποίησή του, είχαν ως αποτέλεσμα η ελληνική κοινωνία να υιοθετήσει μια αντιφατική συμπεριφορά στο ζήτημα αυτό.

Ο Κώστας Σημίτης, τελευταίος μεγάλος ηγέτης της Δημοκρατικής παράταξης, απεβίωσε στις 5 Ιανουαρίου 2025, σε ηλικία 88 ετών, αφότου μεταφέρθηκε χωρίς σφυγμό στο νοσοκομείο Κορίνθου, όπου και διαπιστώθηκε ο θάνατός του.

Η Ελλάδα σήμερα έχει ανάγκη από ηγετικές φυσιογνωμίες, οι οποίες θα είναι ικανές να παράγουν έργο, άξιο να το κληροδοτήσουν στις επόμενες γενεές.

Από ανθρώπους άξιους προς μίμηση, που θα αντιμετωπίζουν τoν συνομιλητή τους με σεβασμό και ειλικρίνεια, βάζοντας ένα τέλος στην κρίση ηθικών αξιών που μαστίζει τη χώρα.

Μήπως άλλωστε, αυτή η κρίση ηθικών αξιών, δεν είναι και η μήτρα της γέννησης των ακραίων και ανίκανων, σημερινών πολιτικών αρχηγών;

Η Ελλάδα και η εποχή μας, έχει ανάγκη από αυθεντικές ηγετικές προσωπικότητες που θα λειτουργούν ως πρότυπα. Που θα έχουν την ικανότητα να ασκούν επιρροή και να συσπειρώνουν μία κοινωνία χωρίς να την εξαναγκάζουν.

Από ανθρώπους που θα εμπνέουν σεβασμό και θα απολαμβάνουν ευρύτερη κοινωνική αποδοχή.

Η Ελλάδα και η εποχή μας, έχει ανάγκη από ανθρώπους οι οποίοι θα αναζητούν όλο και περισσότερες πληροφορίες, νέα δεδομένα, μέσα από τα οποία θα αναπροσαρμόζουν την στρατηγική τους, με στόχο την επίτευξη του στόχου που θα έχουν θέσει.

Ανθρώπους, που δεν θα φοβούνται να αναλάβουν την ανάλογη ευθύνη και που θα παραγκωνίζουν τα στενά κομματικά συμφέροντα, προς όφελος των συλλογικών και εθνικών συμφερόντων.

Πρόεδρε, καλό ταξίδι..!

Πηγή: https://www.facebook.com/filippos.voukelatos, 05/01/2025.