ΜΠΡΕΣΤ ΛΙΤΟΦΣΚ
Στους χάρτες που ακολουθούν απεικονίζονται τα γεωγραφικά όρια της Ρωσικής Αυτοκρατορίας το 1905 και τα γεωγραφικά όρια της Ρωσικής Ομοσπονδίας, όπως είναι σήμερα.
Η βασική μεταβολή που μπορεί κανείς να παρατηρήσει, είναι το αποτέλεσμα της Συνθήκης του Μπρεστ – Λιτόφσκ που υπέγραψαν (οικειοθελώς) οι Μπολσεβίκοι (ΦΕΒ - ΜΑΡΤ 1918) με τις Κεντρικές Δυνάμεις (Γερμανία, Αυστροουγγαρία, Τουρκία, Βουλγαρία), κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.
Μετά την βίαιη παραίτηση του Τσάρου (Φεβρουάριος 1917), η μοναρχία αρχικά αντικαταστάθηκε από μια ασταθή συμμαχία πολιτικών κομμάτων, η οποία ως Προσωρινή Κυβέρνηση, αδυνατούσε να αντιμετωπίσει την σοβαρή κρίση που βρίσκονταν σε εξέλιξη.
Η επανάσταση του Οκτώβρη, έδωσε τέλος στο αστικό - δημοκρατικό καθεστώς της Προσωρινής Κυβέρνησης και εγκαθίδρυσε την δικτατορία του προλεταριάτου μέσω των Σοβιέτ και μετέπειτα του Κομμουνιστικού Κόμματος.
Ο πολιτικός αποκλεισμός των αντιφρονούντων από τους Μπολσεβίκους και η Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ, οδήγησαν τη Ρωσία σε εμφύλιο πόλεμο (Νοέμβριος 1917 – Οκτώβριος 1922), εν μέσω παγκόσμιου πολέμου! Έναν εμφύλιο, που η Ιστορία έχει καταγράψει, ως τη μεγαλύτερη εθνική καταστροφή που είχε δει ποτέ η Ευρώπη ως τότε.
Οι πολιτικοί αντίπαλοι του Βλαντιμίρ Λένιν υποστήριξαν πως η απόφαση των Μπολσεβίκων για άμεση ειρήνη με τη Γερμανική Αυτοκρατορία και τις Κεντρικές Δυνάμεις, ήταν το αντάλλαγμα για την υποστήριξη που είχε δεχθεί ο Λένιν από το Υπουργείο Εξωτερικών της Γερμανίας, προκειμένου να επιστρέψει στη Ρωσία, με την προσδοκία να προκαλέσει πολιτική αναταραχή η οποία θα έκαμπτε την ικανότητα των Ρώσων να συνεχίσουν τον πόλεμο...
Το 1895 Ο Λένιν συναντά στην Ελβετία τον ''πατριάρχη" του ρωσικού μαρξισμού Γκεόργκι Πλεχάνοφ. Ταξιδεύει στο Παρίσι και το Βερολίνο. Με την επιστροφή του στη Ρωσία, ιδρύει παράνομη πολιτική οργάνωση. Συλλαμβάνεται, η οργάνωση εξαρθρώνεται κι ο ίδιος, αφού πέρασε 1 χρόνο στη φυλακή, εξορίστηκε για 3 χρόνια στη Σιβηρία.
Το 1900 εγκαταλείπει τη Ρωσία και βιοπορίζεται στη Γερμανία (Μόναχο) εκδίδοντας την ανατρεπτική εφημερίδα Ίσκρα, (Σπίθα). Τον Απρίλιο του 1902 πηγαίνει στο Λονδίνο και την άνοιξη του 1903 στη Γενεύη. Επιστρέφει στη Ρωσία τον Νοέμβριο του 1905.
Στη Ρωσία η κατάσταση είναι τεταμένη εξαιτίας της ήττας των ενόπλων δυνάμεων στον Ρωσο - Ιαπωνικό πόλεμο. Δουλειά του Λένιν είναι η προετοιμασία ένοπλου ξεσηκωμού των μαζών κατά του τσαρικού καθεστώτος και η δημιουργία μιας προσωρινής κυβέρνησης για να οργανώσει την επαναστατική δημοκρατική δικτατορία των εργατών και των αγροτών.
Στο τέλος Δεκεμβρίου πραγματοποιείται εξέγερση στη Μόσχα.
Η συμμετοχή δεν είναι ικανοποιητική, ο στρατός δεν στηρίζει την εξέγερση, ο Λένιν αποτυγχάνει. Το Δεκέμβριο του 1907 φεύγει εκ νέου από τη Ρωσία. Επιστρέφει ξανά το 1917, ως ηγέτης των Μπολσεβίκων!
Στις 16 Δεκεμβρίου 1917 οι Μπολσεβίκοι υπογράφουν ανακωχή μεταξύ Ρωσίας και Κεντρικών Δυνάμεων στο Μπρεστ-Λιτόφσκ και αρχίζουν ειρηνευτικές συνομιλίες.
Η Συνθήκη του Μπρεστ – Λιτόφσκ συνομολογείται στις 3 Μαρτίου του 1918 και η Ρωσία απεμπολεί κυριαρχικά της δικαιώματα επί των περιοχών της Ουκρανίας, της Πολωνίας, της ανατολικής Βαλτικής και της Φινλανδίας.
Οι ένοπλες συγκρούσεις σε διάφορες περιοχές της Ρωσίας, απότοκο του εμφυλίου, θα συνεχιστούν μέχρι και το 1934.
Κλείνοντας, αξίζει να επισημάνουμε ότι:
1. Με την πολιτική του Λένιν στο ζήτημα της χωριστής ειρήνης Ρώσων - Γερμανών, εν μέσω του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου, είχε διαφωνήσει επίσημα και δημόσια, η Ρόζα Λούξεμπουργκ.
Η Λούξεμπουργκ θεωρούσε ότι το ζήτημα της ειρήνης είχε μπει σωστά από τους Μπολσεβίκους ως σύνθημα κατά της Ρωσικής αστικής κυβέρνησης, όμως το σύνθημα αυτό έπρεπε να έχει ως στόχο την πλήρη και ολοκληρωτική ειρήνευση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο και όχι τη μερική, χωριστή ειρήνη, που ενίσχυε το Γερμανικό ιμπεριαλισμό.
2. Στο συνέδριο τού 1872 στους κόλπους της Διεθνής Ένωσης Εργατών, κορυφώθηκε η σύγκρουση Μαρξ – Μπακούνιν, με αποτέλεσμα η Διεθνής να διασπαστεί, λόγω των αντικρουόμενων θέσεων των τότε κυρίαρχων τάσεων, της ομάδας των σοσιαλιστών και της ομάδας των αναρχικών.
Γύρω από τις φυσιογνωμίες των Μαρξ και Μπακούνιν, δημιουργήθηκαν τότε δύο εξίσου πολυάριθμα αντίπαλα στρατόπεδα.
Οι μεν σοσιαλιστές (και κατόπιν μαρξιστές), που έβλεπαν ως πρόσφορη την τακτική της συμμετοχής στα εθνικά κοινοβούλια και τις διεργασίες της αστικής δημοκρατίας για την επίτευξη των στόχων του σοσιαλισμού,
οι δε αναρχικοί, με κύριο εκφραστή τους το Μιχαήλ Μπακούνιν, οι οποίοι απέρριπταν κάθε συμμετοχή στις αστικές διαδικασίες και προέκριναν δράσεις για την άμεση ανατροπή του καπιταλισμού.
Στην κριτική του τότε ο Μπακούνιν, χαρακτήρισε τις ιδέες του Μαρξ αυταρχικές και υποστήριξε, ότι αν ποτέ ένα μαρξιστικό κόμμα καταφέρει να βρεθεί στην εξουσία, οι ηγέτες του θα καταλήξουν να είναι τόσο κακοί, όσο και η άρχουσα τάξη που είχαν πολεμήσει!
Στο τέλος του συνεδρίου, ο Μπακούνιν και διάφοροι άλλοι που ανήκαν στη φράξια αποβλήθηκαν, για υποτιθέμενη συγκρότηση μυστικής οργάνωσης μέσα στη Διεθνή...
3. Ελπίζω κι εύχομαι, ο Πρόεδρος Πούτιν, να μην έχει κατά νου την αναβίωση της Ρωσικής Αυτοκρατορίας....
ΠΗΓΗ: https://www.facebook.com/filippos.voukelatos, 26/12/2024.
Σχόλια