«Λουπερκάλια»

Γράφει ο Φίλιππος Βουκελάτος*

Στην αρχαία Ρώμη, κάθε Φεβρουάριο στις 14 του μήνα, οι πολίτες μαζεύονταν στην Πιάτσα Ναβόνα, ακριβώς στο σημείο που είναι σήμερα η εκκλησία της Αγίας Αγνής, με την περίφημη πρόσοψη του Μπορομίνι.

Μπροστά από την Fontana dei Quattro Fiumi, γνωστή κι ως η κρήνη των τεσσάρων ποταμών, έστηναν ένα κουτί, μέσα στο οποίο έβαζαν τα ονόματα των γυναικών της πόλης, γραμμένα σε λαχνούς.

Γιορτή των Λουπερκάλιων - Φλωρεντία 1519 

Εκείνο το βράδυ όπως καταλαβαίνετε, οι άντρες κοιμόντουσαν με εκείνη που θα τους τύχαινε στη λαχειοφόρο αγορά. Ξύσε, ξύσε, οι βεγγέρες αυτές είχαν τόση επιτυχία, που η φράση «ρωμαϊκό όργιο» έμεινε να περιγράφει στις μέρες μας, το αχαλίνωτο σεξ χωρίς ταμπού και προκαταλήψεις.

Αυτή η ιστορία συνεχίστηκε ατόφια, μέχρι που έσκασε μύτη στη πιάτσα, ο Θεάνθρωπος. Τα χριστιανικά κυκλώματα της εποχής, γρήγορα αποφασίσανε να απλώσουν χέρι στο μεζέ και βάλανε μπροστά μια φάμπρικα με στόχο, να αποκτήσει η καινούργια θρησκεία όσο το δυνατόν μεγαλύτερο σουξέ.

Ανάθεσαν λοιπόν σε έναν νεαρό επίσκοπο, να καλύψει το κενό που υπήρχε στην εκκλησία σε θέματα έρωτα και να ασχοληθεί με αυτόν τόσο, ώστε να γίνει κάποια μέρα ο Άγιος του Έρωτα.

Όταν λοιπόν ο επίσκοπος έμαθε πως η Lacta αναδεικνύει μηνύματα αγάπης κάνοντας τα διαφημίσεις, αποφάσισε να κάνει το μεγάλο κόλπο. Σε συνεργασία με το εργοστάσιο της σοκολάτας, έσπειρε τη φήμη ότι ο χριστιανικός γάμος είναι κάτι το φανταστικό, το πιο γλυκό κομμάτι της ζωής!

Με μια σειρά από σποτάκια με νυφικά, παρανυφάκια, στεναχωρημένες φιλενάδες, λίστα γάμου, δεξίωση στο Πάνθεον, τραγούδι του ζευγαριού, ταξίδι του μέλιτος κτλ – events φυσικά που οι ειδωλολάτρες δεν τα είχαν – σε χρόνο ρεκόρ τσίμπησαν όλες. Το θέμα «παντρεύομαι σε εκκλησία του Βαλεντίνου», έγινε στα ξαφνικά must.

Ο αυτοκράτορας Πόρδος όμως, τα πήρε στο κρανίο με τα βαφτίσια και τους γάμους του Βαλεντίνου και διάταξε το δικαστή Αστέριο να τον συλλάβει. Ο τελευταίος, που είχε ως βασική πηγή εισοδήματος τα σύμφωνα συμβίωσης, έβλεπε ότι έχανε πελατεία και συμφώνησε.

Σύμφωνα με τις γραφές – οι πρώτες αναφορές που υπάρχουν για το Βαλεντίνο εντοπίστηκαν σε ένα Άρλεκιν της εποχής – ο πονηρός επίσκοπος κέρδισε την ελευθερία του, όταν δέχτηκε τη πρόκληση του Αστέριου να βοηθήσει τη κόρη του, να βρεί το φως της.

Δεδομένου ότι ο θεολογικός λόγος είναι πάντα παραβολικός, η δεσποινίδα Αστερίου, για τους κολλητούς Αστέρω, δεν πρέπει να ήταν τυφλή, απλά δεν θα είχε δει ποτέ φως στη ζωή της – πράγμα που είναι προφανώς, ολότελα διαφορετικό.

Το παραβολικό της υπόθεσης βέβαια, αποδεικνύεται και από το γεγονός ότι από τη στιγμή που ο Βαλεντίνος της άλλαξε τα φώτα, φούντωσε η φήμη σ’ όλη τη Ρώμη, πως είναι ο Άγιος του Έρωτα! Αν όντως είχε θεραπεύσει μια τυφλή, τότε σίγουρα θα είχε πάρει άλλο χαρτοφυλάκιο.

Τότε είναι που έγιναν και χιτ, τα πασίγνωστα άσματα: α) «Εἴδομεν τὸ φῶς τὸ ἀληθινόν, ἐλάβομεν Πνεῦμα ἐπουράνιον» και β) «Δεν σου κάνω τον Άγιο, αχ αμάρτησα…».

Μελετώντας η δική μας Ιερά Σύνοδος τα καμώματα του Βαλεντίνου στην Ιταλία, ζήλεψε κι αποφάσισε το 1994 να ορίσει δικό της άγιο για τον έρωτα, τον Άγιο Υάκυνθο. Το πράγμα όμως τελικά δεν δούλεψε στην Ελλάδα, καθώς όπως όλοι ξέρουμε, το ρόλο αυτό τον είχε από καιρό καπαρώσει ο Γιάννης Πάριος!

Δημοσιεύθηκε στην ιστοσελίδα aromalefkadas.gr στις 13/03/2016