Μια διαφορετική θεώρηση του πολιτικού μας προβλήματος

Ουσιαστικά το πολιτικό πρόβλημα έχει να κάνει με την άποψή μας σχετικά με την ιδιοκτησία του κοινωνικού πλούτου και ιδιαίτερα την ιδιοκτησία πάνω στα μέσα παραγωγής του παγκόσμιου κοινωνικού πλούτου. 

Όταν ο Μαρξ έθετε το ζήτημα της αυτοδιάλυση του κράτους, της πραγματοποίησης μιας αταξικής κοινωνίας χωρίς ατομική ιδιοκτησία των μέσων παραγωγής και του σχεδιασμού της παραγωγής σύμφωνα με την αρχή «ο καθένας σύμφωνα με τις ικανότητές του και τις ανάγκες του», αναφέρονταν σε μια κοινωνία με επίκεντρο τον άνθρωπο. 

Το ζήτημα όμως είναι πως θα φθάσουμε ως εκεί, χωρίς να μεσολαβήσει κάποια καταστροφή.

Με τα σημερινά δεδομένα η αυτοδιάλυση του κράτους φαντάζει αδύνατη, το ίδιο και η πλήρη κοινωνικοποίηση των μέσων παραγωγής πλούτου. Και αυτό γιατί ακόμα και εκείνοι που αμφισβητούν το σύστημα, ουσιαστικά το στηρίζουν. Χαρακτηριστικό παράδειγμα το ΚΚΕ, που αν και δηλώνει κομμουνιστικό κόμμα, αυτοχαρακτηρίζεται μη επαναστατικό, στηρίζει το ελιτίστικο κοινοβουλευτικό σύστημα και ουσιαστικά ορίζει αυτό που πολέμησε με πάθος, το ρεφορμισμό. 

Δέχομαι πως το κλειδί βρίσκεται στη μετάβαση από τη κοινοβουλευτική δημοκρατία στην άμεση δημοκρατία. Αυτό που λοιπόν αξίζει να συζητήσουμε, είναι ο τρόπος. Υπό αυτή την έννοια έχει είδη κατατεθεί η πρόταση του ‘’φιλελεύθερου σοσιαλισμού’’. Αν από όσα έχουν ειπωθεί σχετικά, αναιρέσει κανείς τα περί ‘’ιδιοκτησιακών δικαιωμάτων’’ και τα αντικαταστήσει με τη ‘’κοινωνικοποίηση της γης και των μέσων παραγωγής πλούτου’’, ουσιαστικά στο μανιφέστο του φιλελεύθερου σοσιαλισμού περιγράφεται η αταξική κοινωνία.

Δηλώνεται με σαφήνεια ο τρόπος επίτευξης του στόχου του Μαρξ, λαμβάνοντας υπόψη τις παρούσες συνθήκες, επιδιώκοντας σε αυτό το δρομολόγιο να αποφύγουμε να αναγκαστούν οι μισοί πολίτες να σκοτώσουν τους άλλους μισούς.

Ναι, δεν είναι ο καπιταλισμός το ''τέλος της ιστορίας''. 

Αν τελικά κάποια στιγμή το αποτέλεσμα είναι το αναμενόμενο, (το θεωρώ πιθανό μόνο αν επιτευχθεί η πολιτική συνειδητοποίηση της μάζας), σκεφθείτε πόσο δύσκολο είναι να χτιστούν ασφαλείς διαδικασίες αυτοδιαχείρισης της νέας κοινωνίας. 

Αυτό τελικά είναι και το κρισιμότερο ζήτημα. Όχι δηλαδή πως θα πετύχουμε το στόχο, αλλά πως θα διαχειριστούμε την επιτυχία.