Sougamotomagazaki

  • Γλυκιέ μου, μπορείς να μου πεις το όνομα του αρχισυντάκτη του NeewsWeek?
Ήταν άδικο να με ρωτήσει γι΄ αυτό. Κανείς δεν δίνει δεκάρα για το NeewsWeek.
  • Δεν μπορώ να θυμηθώ το όνομά του αυτή τη στιγμή αλλά το ξέρω, εννοείται πως το ξέρω.
Με διαπέρασε με το βλέμμα της για μια στιγμή. Ακολούθησε σιγή. Γέλασε κοφτά και είπε: ‘’Πάμε για φαγητό έχω πεθάνει της πείνας, θα συνεχίσουμε τη συζήτηση εκεί.’’

ΠΡΑΣΙΝΑΔΕΣ, έγραφε η ταμπέλα στην είσοδο. Η τραπεζαρία ήταν από γρανίτη και γυαλί. Ζούσα έναν οφθαλμοφανή ενθουσιασμό διατροφικού μεγαλείου. Η ποικιλία και η ποιότητα του φαγητού φώναζαν από μακριά, ενώ ταυτόχρονα δεν χρειάζονταν πάνω από δύο λεπτά για να διαλέξεις φαγητό και να παραγγείλεις.
Αρνίσια παϊδάκια μούρλια, πικάντικο μοσχαράκι, πίτσα με λιαστές ντομάτες και κατσικίσιο τυρί, ντοματόσουπα με τσένταρ, σούπα με μύδια και κρέμα γάλακτος, εδέσματα με χαμηλά λιπαρά, μειωμένα λιπαρά, χωρίς λιπαρά, με χαμηλό νάτριο κλπ. Στο κέντρο δέσποζε ένα τεράστιο σάλαντ μπαρ, το γνωστό ως πρασινάδες. 

Έμοιαζε λίγο με διάδρομο προσγείωσης αεροπλάνου, αλλά ταυτόχρονα είχε πρόσβαση από τέσσερις διαφορετικές μεριές. Στο βάθος ''η Γωνιά των Υδατανθράκων'', που στην ουσία θύμιζε πάγκο με προϊόντα μακιγιάζ. Σεφ ντυμένες στα λευκά, ετοίμαζαν κομμάτια σασίμι και τα πρόσφεραν δωρεάν στους λάτρεις του ωμού ψαριού.

Πρόσεξα μια από αυτές. Μια κοπέλα γύρω στα είκοσι με μακριές καλλίγραμμες γάμπες. Έμοιαζε περισσότερο με μοντέλο παρά με σεφ. Η επιδερμίδα της ήταν ολόλευκη και χωρίς την παραμικρή πανάδα ή κοκκινίλα και τα ζυγωματικά της τα πιο έντονα που έχω δει ποτέ. Εστίασα στα πεταγμένα οστά της λεκάνης της. Διάβασα το όνομα στο καρτελάκι που είχε καρφιτσωμένο στο λευκό γιακά της: ‘’sougamotomagazaki’’.


Τα βλέμματά μας συναντήθηκαν. Για ελάχιστα δευτερόλεπτα οι σκέψεις μας, νομίζω, διασταυρώθηκαν: ‘’Σε μισώ τόσο πολύ, που θα κατέστρεφα και τον εαυτό μου για να σου κάνω κακό’, είπε. Κι εγώ σε μισώ τόσο, που νομίζω πως θα πεθάνω για σένα’’, απάντησα. Μοιραία, πήρα από τα χέρια της ένα τεράστιο κομμάτι σασίμι και το κατάπια αμάσητο.

Η βουλιμία εκφράζεται μέσα από έναν (αυτό)καταστροφικό ερωτισμό που τείνει να γίνει φετίχ, σκέφτηκα και γέλασα.
  • Γιατί θέλεις να κάνεις αυτή τη δουλειά; Με ρώτησε σκύβοντας πάνω μου και κοιτώντας με έντονα. Η ερώτηση της Pipa είχε έρθει τόσο αναπάντεχα που με αιφνιδίασε. Δεν είπα ψέματα, ούτε μπήκα στο κόπο να το αναλύσω.
  • Μου προέκυψε όταν μια καθηγήτρια  στο γυμνάσιο μου έδωσε να διαβάσω το αριστούργημα λαγνείας του Ναμπόκοφ, απάντησα.

Σχόλια

Δημοφιλείς αναρτήσεις